Doğada diğer yırtıcılar, avlarını canlı bir şekilde yakalayıp yemeyi tercih ederken akbabalar, bunun tam aksine “leş” tercih ediyor.
Bu durumun özel bir sebebi olabilir mi?
Akbabaların genelde leş yemeyi tercih etmeler, çeşitli evrimsel ve ekolojik sebeplere dayanıyor.
Öncelikle anatomik ve fizyolojik özellikleri, canlı bir av yakalamaya çok da elverişli değil. Pençeleri, bir avı yakalayacak kadar keskin ve güçlü değil; daha çok parçalamaya uygun bir şekilde evrimleşmiş. Bunun yanında av yakalamak için gerekli olan atiklikten yoksunlar.
Kartal ve şahin gibi avcı kuşlar, bu hıza sahipken akbabalar daha hantal ve ağır bir uçuşa sahip.
Doğanın da bu durumda yadsınamaz bir rolü var. Çünkü akbabalar, ekosistemde “doğanın çöpçüleri” olarak biliniyor. Ölmüş hayvanların leşlerini yiyerek hastalıkların yayılmasını önlüyor ve çevreyi temiz tutuyorlar.
Türlerinin hayatta kalmaları için sürü psikolojilerine ihtiyaçları var.
Akbabalar, genel olarak grup hâlinde hareket ediyorlar ve büyük leşleri birlikte paylaşıyorlar. Bu da hayatta kalma şanslarını olabildiğince artırıyor. Böylece mevcut enerjilerini çok tüketmemiş oluyorlar.
“Peki bunların yanında sebep ne olabilir?” derseniz, bitmedi. Akbabaların sindirim sistemleri, kuduz, veba ya da farklı ölümcül bakterileri etkisiz hâle getirebilecek kadar güçlü. Bu özellikler sayesinde hayvanlardaki hastalıklar, etkisiz hâle geliyor.
Hindistan’daki akbabaların azalması sonucunda köpek popülasyonundaki artış, kuduz vakalarında da ciddi bir sıçrama yaşatmıştı. Bu da akbabaların ekosistemde ne kadar önemli bir yerleri olduğunu gösteriyor.
İlginizi çekebilir:
